Simboloxía.
Os aneis empréganse para simbolizar vinculación, unión e promesas.
Os aneis son tamén un signo de poder e maxia: na lenda de Giges, o anel permitíalle facerse invisible; en Aladino, invocaba a un xenio menor (que non é o mesmo que o que se invocaba coa lámpada); a Biblia recolle que na lenda do rei Salomón, o anel consegue dominar o mundo dos espíritos e constrúe o templo de Xerusalén.
O simbolismo máis moderno céntrase nos perigos do poder que carrexa a xoia, pois está maldita e trae corrupción moral e desastres aos seus donos: no Señor dos Aneis de Tolkien provoca un desexo irresistible de posesión e domina a vontade de calquera que o porte.
sIMBOLOXÍA.
Nos mitos, o colar é un atributo das deusas: destaca a súa beleza, a súa capacidade de atraer os homes e a súa fertilidade.
No aspecto negativo, o colar pode ser un sinal de sometemento a alguén máis poderoso.
No conto O colar de Maupassant, a xoia é un símbolo de estatus social alto.
Tamén serve como elemento ornamental nos títulos, como na obra O colar da pomba de Ibn Hazm.
Nos Tres Mosqueteiros de Alexandre Dumas, a Raíña de Francia, Ana de Austria, é obsequiada polo Rei cos ferretes dun colar, pero ela regálallos ao seu amante. Posteriormente, o Rei infórmalle que terá que portar os ferretes na corte, polo que a Raíña pide axuda aos mosqueteiros para poder recuperalos.
O COLAR NA MITOLOXÍA CÉLTICA.
Na mitoloxía céltica, o colar do xuíz mítico Morann tiña como particularidade a de poder estreitarse en torno ao colo do seu propietario cando este último pronunciaba unha sentenza inxusta, e ensanchar cando pronunciaba unha sentenza xusta.
Ademais, varios pobos celtas usaban o "torque" (que significa "xabarín" en irlandés antigo), un colar que representaba o valor sagrado do animal. As representacións de deuses e deusas desta mitoloxía mostran frecuentemente o uso da xoia.
Nas lendas galegas están presentes moitos tesouros de ouro escondidos por toda a xeografía de Galicia: na lenda de O tesouro de Penas Ferreiras cóntase que nese territorio existe un tesouro oculto nun lugar onde non nace a herba, porque alí houbo unha batalla moi grande contra os mouros, con moitos mortos e moito sangue derramado; e na lenda do Tesouro do Bispo nárrase que preto da igrexa parroquial do Xove (Lugo) hai un nicho illado, onde se atopa soterrado un bispo cun tesouro. Ninguén quixo abrir e mirar, non sexa que o tesouro sexa sagrado. Estas son dúas lendas nas que aparecen os tesouros, pero hai moitas máis.
